مشروعیت و ثبات سیاسی در ایران (1332-1357)

مشروعیت سیاسی در تمام دوران های مختلف بر صور گوناگون و به عنوان کیفیت حکومت حاکمان در ارتباط با فرمانبرداران، مطرح بوده و به مقتضای شرایط تاریخی دستخوش تحول گردیده است . این مفهوم در طول تاریخ اندیشه سیاسی با توجه به شرایط اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و نظام ارزشی حاکم، منضم به دیگر مفاهیم سیاسی مطرح شده، پس از قرون وسطی در قالب مباحث مربوط به تشکیل دولت ، رضایت و قرارداد اجتماعی بیان گردیده است . در این رساله ابتدا موضوع بحران مشروعیت و ابعاد گوناگون آن را مورد بحث قرار گرفته و به منظور تبیین رابطه میان بحران مشروطیت و بی ثباتی سیاسی، با ارائه نظریات برخی از دانشمندان، بحران مشروعیت در جوامع سرمایه داری پیشرفته، کشورهای در حال توسعه، مدل کمونیستی و نقش آن در پیدایش زمینه های بی ثباتی که رابطه مستقیمی با ضعف مشروعیت دولت ها دارد، بررسی گردیده، سپس به موضوع اصلی پایان نامه یعنی بوجود آمدن زمینه های بی ثباتی در رژیم پهلوی از سال 1332-1357 و وقوع انقلاب اسلامی پرداخته شده است . آنچه در این رساله مورد تاکید قرار گرفته، این است که رژیم پهلوی به دلیل ناسازگاری و عدم انطباق با قواعد مستقر، ناتوانی در توجیه قواعد قدرت از طریق ارجاع به باورها و اعتقادات مشترک و ناکارآمدی در جلب رضایت مردم دچار ضعف مشروعیت گردیده، زمینه های بی ثباتی را فراهم نموده است .